Een zinnetje dat ik gelukkig niet vaak meer hoor : “die hond moet maar luisteren”. Thank Dog (pun intended 😉) begrijpen de meeste mensen tegenwoordig wel dat hun hond ook een individu is, met een eigen karakter, eigen noden, eigen onzekerheden, etc.
In plaats van “die hond moet maar luisteren” is het nu eerder “onze Rex heeft een probleem”.
Ik vind dat een heel andere manier van naar dingen kijken…
Vroegere trainingsmethodes waren gericht op vooral de baas blijven over de hond : de baas eet het eerste en het beste, de puppy mag absoluut niet op de zetel want dan wordt het een dominante
hond, etc. Je hebt het vast allemaal wel eens gehoord.
Bon… Mijn honden liggen op de zetel. De staatsgreep ligt op de loer !
😉
“Ja maar ja, met een Chihuahua is dat allemaal zo belangrijk niet, die kan je wel onder de knoet houden, ik heb hier wel een Duitse Herder van 30 kilo he !”
Eh… ik heb twee Rottweilers, de jongste weegt 55 kilo, en is even groot als ik als ze op haar achterpoten staat…
Ik heb mijn eigen honden nooit hardhandig opgevoed, Rottweiler of niet. Ik ben wat sommigen smalend noemen : Zo’n Koekjestrainer.
Ik zie immers vaak de nadelen van een hardhandige opvoeding. De honden die niks eigen initiatief meer durven nemen, de honden die “onverklaarbare” (kuchkuch) angsten hebben, de honden met
probleemgedrag dat eigenlijk voortkomt uit chronische stress, de bijtincidenten, …
“Alles maar toelaten en met koekjes wapperen : dat is dan uw idee van trainen en opvoeden ?”
Nee hoor.
Mijn honden moeten luisteren, er zijn wel degelijk grenzen.
Maar ik wil dat ze naar mij luisteren omdat ze mij VERTROUWEN. Niet omdat ze bang zijn voor agressie van mijn kant.
Positief is niet hetzelfde als permissief…