Het overkomt ons allemaal : de hond die we adopteerden of dat kleine pupje dat je nog niet zo lang geleden in je armen hield… Plots komt de dag dat ze “senior” zijn. Of zelfs stokoud, geriatrisch.
En dan komt het besef héél dichtbij dat elke dag zomaar de laatste zou kunnen zijn. C’est la vie zeker…
Maar oude honden zijn net zo schattig als puppies.
De pupjes hebben die jeugdige onbevangenheid en (soms) branie. En de wijze blik van de senior straalt uit : “het is allemaal geen stress waard, het zal allemaal zijn tijd wel duren, relax”.
En dan zie je mensen op straat hun stokoude hond meetrekken aan de lijn. Komaan Fikkie, ik heb niet de hele dag tijd he !! Zo droevig…
GA buiten met je oude hond, GA wandelen (in zoverre zijn conditie het nog toelaat), ga gewoon samen een beetje in het gras zitten in het park, doe snuffelspelletjes en hersenwerkjes als hij daar zin in heeft, zit gewoon naast hem, …
Maar stop aub met denken “elke hond moet zeker een uur wandelen, en liefst nog aan hoog tempo”.
Volgens welke heilige moet dat ?
Je krijgt dan honden die prima meewandelen hoor. Of toch proberen. Maar in hoeverre doen ze dat nog vrijwillig, en in hoeverre doen ze het nog puur op wilskracht, om baasje te plezieren ?
Wake-up call : de wandelingen draaien niet om jou. Dan kan je evengoed alleen gaan. Ze draaien om je hond, en ZIJN (m/v) behoeftes.
Geraak je niet eens je eigen straat uit ? So be it.
Laat je hond snuffelen, laat hem stilstaan en rondkijken, laat hem kortweg gewoon genieten van de quality-time samen. Stap op het tempo van je oude hond, en niet op het tempo van “baasje moet nog vanalles”.
En als de dag van het afscheid komt, laat hem dan aub niet alleen achter bij de dierenarts “omdat je het niet aankan”. Je hond is er heel zijn leven geweest voor jou. Je bent het moreel verplicht om zijn pootje vast te houden tot het kaarsje dooft en hij de regenboogbrug oversteekt.